Pocztówka z Warszawy

Mojej Warszawy nie zobaczy już nikt

tych murów i ludzi wrosłych w gruzy 

pozostanie wam nadzieja jak śmierci kosa 

którą teraz kurczowo ściskam aż do krwi  

Widzę falujące zgliszcza mojego miasta
obróconego w morze ruin i łez
mur za murem pada dom i człowiek to rzeź

świat milczy płonie cisza która nie leczy ran

Gdy skończy się warszawski dzień 

pozostanie po nas tylko sześć wierszy

ułożonych na krzyż i przez sto lat

milczenie na baczność o siedemnastej

3.08.2012